ONLAR ANTAKYA İÇİN ŞİİR YAZDILAR

FERHAT İŞLEK   

Zeynel Kürkçü, Nuri Taner, Bedran Cebiroğlu, Aydan Yalçın, Rahmi Emeç, Hikmet Güzel, Bilsen Başaran,  Bedia Süner, Eylem Şehla, Selma Çiçekli, Mevlüt Kaplan, Nebihe Karasu, Zeynep Mansuroğlu, Mehmet Öksüz, Necla Daloğlu, Kadri Durgut, Acibe Sıkar, Önder Çolakolu, Ali Çağan Karasu, Zeynep Mansuroğlu, Ayşe Kaygusuz Şimşek, Hediye Sıkar, Sabahattin Yalkın, Sevgi Alatoprak, Fedva Çekmecelioğlu, Hikmet Güzelkokar Fevziye Aşkar, Yonca Yaşar, Ebru Güneyan,  Mehmet Yetek 

YIKIK KENTİN AĞIDI

Yere göğe adını yazacağım

Sene iki bin yirmi üç

Vakit Şubatın altısı

Siz hiç çaresiz kaldınız mı?

Birileri gelecek diye beklerken

Kimseler gelmeden

Çöken binalarda can çeken insanlarla

Çığlıklarla ağlar gibi çökmüştü evim

Kan revan içinde sıyrılarak

Ağızlarda ana babaların dermansız ağıtları

Tütmüyor artık şehrin kimsesiz bacaları

                             Kanatlarına tutunayım dedim

                             Kanatları kırılmış

Taşa kesmiş hayatlar burada

Tozun ve ölümün

Yapışkan sessizliğinde

Sevinç de, kendi yerinde değil

Uçuruma akıyoruz hep birlikte

Yürüdüğüm sokak, koştuğum yollar

Bütün anılarım enkaz altında...

Kalbim / ah, kalbim terk etmiş nazlı sesini

Dökülen sıvalar, çatlamış duvarlardan

Ölen mi kurtuldu kalan mı bilinmez

Giden gitti kalan ise perişan

Evsiz kaldı çoğu insan

Kuru ağaç der ki:

“Ben hiçbir şey hissetmiyorum

Güneş benim için doğmuyor"

Şehrim yıkıldı bir anda

Nice canlar, enkaz altında

Canlarım göçük altında

Çok gündönümleri gördüm

Yaşamadım böylesini

Onulmaz hallere düştüm

Çaresizim ağlarım

Kaldı biri içerde biri dışarıda

Oğlum, dedi büyük ses

Baba, dedi küçük ses

“Kurtar beni”, eli elinde

Öldürmüştü bizi deprem

Kimimizin bedenleri toprağa

Toprak üstünde kalan bedenlerin

Ruhları girmişti toprağa

Harbiye’ye gidelim derdik o da yok artık

Eksilmeden çoğalırdı bereketli katık

Şimdilerde sokaklar dağınık her yer batık

Yarılmış toprak canımı yerden yere saldı

Sanma nefes alıyorum

Sanma uyuyorum

Korkuyorum uyursam

Başım üstünde kat kat insan var

“Sesimi duyan yok mu?”

Kayboldum, kayboldum

Issız, karanlık sokaklarında

Uyanmak istiyorum.

Çocuklarımı görmek, ailemi görmek güzel şey!

                Olmuyor, her tarafım sıcak ama hava buz gibi

                                             Uyanamıyorum…

Mevsim kış, zemheri soğuk

İnsanlar uykuda kaldı donuk!

Toz, duman oldu koca binalar

Çığlıklar yükseldi boğuk boğuk

Düşen kollar kalkmaz olmuş

Korunak surları yerle bir, kapılar kırık

Ah! yok mu bana bir ışık

Uzanacak bir ses?

 Ah Ahhh…ölümün ağzındaki şehirlerim

Maraş, Adana, Adıyaman, Urfa

Bir başka sızlar yüreğimin orta yerindeki Antakya

Göğsümün tam ortasında

Bir yürek sızısı gibi

Akar da akar… akar da akar

Asi gözyaşı

Gözyaşı  Asi

Sarılmak seratonini tavan yapardı ya

Kucaklaştık, ağlaştık

Acıdık

Altı şubat sabahına ışınlandık

Biz hepimiz boş bir sahada

Siyah çöp poşetlerinin içinde

Ölü toprağı serpilmiş üstümüze

Her yer yıkık toz toprak

Kuş sesleri yerini

İş makineleri sesleri almış

Ağla anam ağla babam

Yok oldu kutsal yuvam

Gürledi evren

Mavi mavi şavkıdı sema

Yağmur amansızca döverken

Seninle kayboldum ben

Kendimi bile bulamadım ki

Antakya'm neredesin

Yalnız hürriyeti için uyanır bu şehir

Hadin sür tarihin derinliğine gözlerini

Damlarında ölü düşler görmek bile yok

Hadin annen fayları öpmeye kalkacak birazdan

Bulut tozdan öte değil

Bu sevda bir hata değil

Bu bir şehir mezar değil

Canlar çiçek açar bir gün

Enkaz altında kalmadan

Feryatlarımız duyulmadan

Diri diri yanmadan

Diren çocuk diren

Bu şehirde susmayacak

Ezan, çan, hazzan

Senin gülüşündür güneşi yüreklere süren

FERHAT İŞLEK